Προσοχή-προσοχή ZERO στον ορίζοντα

Προσοχή-προσοχή ZERO στον ορίζοντα

Έχουμε συνηθίσει τα Ιαπωνικά προϊόντα να είναι ηλεκτρονικές συσκευές και αυτοκίνητα εμπορίου.

Αν όμως ανατρέξουμε στα φύλλα της ιστορίας θα μείνουμε εμβρόντητοι από το μέγεθος του βιομηχανικού κολοσσού στα προπολεμικά χρόνια, που ήταν η Ιαπωνία.

Για να κατασκευαστεί ένα αεροπλανοφόρο μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος του ναυπηγείου? Το επίπεδο του σχεδιασμού?

Αυτή την στιγμή κοιμούνται ήσυχα μέσα στα βάθη του ειρηνικού ωκεανού κάπου 20 από αυτά. Φανταστείτε τον αριθμό των υπόλοιπων πλοίων, το επίπεδο του οπλισμού τους κ.τ.λ. Όλα made in Japan

 


Να σημειώσουμε δε ότι η χώρα αυτή ήταν αυτάρκης από βιομηχανικά και πολεμικά προϊόντα από το 1925.

Πρωτογενή υλικά δεν είχε και δεν έχει ακόμη, εξ ου και ο πόλεμος που διεξήγαγε.

Πίσω από όλες τις δικαιολογίες πολιτικές, στρατιωτικές, αλτρουιστικές και διάφορες άλλες, οι επεκτατικοί πόλεμοι γίνονται για την καταλήστευση ορυκτού η άλλου πλούτου από τις γειτονικές χώρες. Χωρίς καμία εξαίρεση στο παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον.

Με την συμφωνία του άξονος που υπέγραψαν με τους Γερμανούς έρευσαν πολλά αεροπορικά μυστικά από την γερμανική πλευρά κάνοντας την Ιαπωνική αεροπορική βιομηχανία να μην έχει να ζηλέψει τίποτε από την παγκόσμια της εποχής τεχνολογία.

Οι μεγαλύτερες αεροπορικές βιομηχανίες ήταν η Mitsubishi η Nakajima και Hitachi. Κατασκεύασαν πολλά αεροπλάνα αλλά το αεροπλάνο της Mitsubishi το ονομαζόμενο Zero κατέστη ο φόβος και ο τρόμος των Αμερικάνων που μάχονταν στη Άπω ανατολή.

Μόνο κατά το τέλος του πολέμου μπόρεσαν να το αντιμετωπίσουν με το P47 και το F4U corsair, και ο λόγος είναι ότι ένας Ιάπωνας πιλότος Zero από λάθος προσγειώθηκε στις Αλεούτιες νήσους σε αμερικάνική βάση του Ειρηνικού.

Κατόπιν τούτου το αεροπλάνο μεταφέρθηκε σε ειδική βάση και μελετήθηκε μέχρι το τελευταίο εξάρτημα του. Ένας πιλότος δοκιμών ο Έντουαρντ Σάντερς το αξιολόγησε εν πτήση και ανακάλυψε όλα τα προτερήματα του αλλά και τις αδυναμίες του. Σύμφωνα με αμερικανούς αναλυτές η απόκτηση και αξιολόγηση αυτού του αεροπλάνου ήταν ισάξια με την αποκρυπτογράφηση του γερμανικού κώδικα της συσκευής «Αίνιγμα».

Αυτές τις αδυναμίες εκμεταλλευτήκαν οι αμερικανοί και μπόρεσαν και το νίκησαν τελικά.

Ο σχεδιασμός του αεροπλάνου ξεκίνησε το 1937 με αρχισχεδιαστή τον Χορικόσι και όταν πέταξε το πρωτότυπο κάλυψε σχεδόν όλες τις προδιαγραφές.

Εμφανίστηκαν προβλήματα  σταθερότητας και άλλα μικρότερης σημασίας. Η σχέση όμως βάρους μεγέθους ισχύος ήταν εξαιρετική.

Ο οπλισμός του ήταν μάλλον φτωχός, δύο πυροβόλα των 20 mm oerlikon που κατόπιν αδείας το κατασκεύαζε η ιαπωνική Dai-Nihon Heiki και δύο πολυβόλα των 7.7mm  παντελώς ακίνδυνα για τα αντίπαλα αεροσκάφη.

Κατόπιν αυτού έγιναν σοβαρές αλλαγές στο αεροσκάφος και τότε εμφανίστηκαν οι αρετές του που το κατέστησαν τον φόβο και τον τρόμο.

Ο κινητήρας που εγκαταστάθηκε τελικά ήταν ένας 14κύλιδρος αστεροειδής  αερόψυκτος NK-1C Sakee 12  950 Hp. Πολύ αξιόπιστος όπως αποδείχτηκε.

Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτού του κινητήρα ήταν πως σε συνθήκες ταξιδίου με κάποια έξυπνη επινόηση πτωχού μίγματος κατανάλωνε εξαιρετικά χαμηλή ποσότητα βενζίνης.

Επομένως η ακτίνα δράσης του αεροπλάνου ήταν πολύ μεγάλη. Κάπου 3500 Km.

Οι αμερικανοί το γεύτηκαν πολύ πικρά με την επίθεση που δέχτηκαν στο Perl Harbor.

Τα αεροπλάνα αυτά διέσχισαν σχεδόν τον μισό ειρηνικό ωκεανό!

Η σχεδιαστική γραμμή του αεροπλάνου είναι πολύ αεροδυναμική και πολύ όμορφη. Ο χειρισμός του δε σε χαμηλές ταχύτητες ήταν απολαυστικός για τους πιλότους, με πολύ μικρή ακτίνα στροφής και πολύ μαλακά πηδάλια.

Αν οι Γερμανοί είχαν αντίστοιχη ακτίνα δράσης για τα δικά τους BF109 και συνόδευαν τα βομβαρδιστικά τους βαθιά μέσα στην Αγγλία και δεν τα άφηναν έρμαια των spitfires, μάλλον η σίγουρα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα τώρα.

Η συνολική παραγωγή του έφθασε στις 10.500 μονάδες. Κατέστη δε το πολυπληθέστερο μαχητικό της Ιαπωνίας.

Η ποιότητα κατασκευής του ήταν άριστη και το αλουμίνιο που χρησιμοποιούσαν ήταν ένα κράμα πολύ σκληρό και ανθεκτικό.

Από την αξιολόγηση του αεροπλάνου έμαθαν πολλά οι αμερικανοί αφού όπως ομολόγησαν ακόμη και τα όργανα πλοήγησης ήταν ανώτερα από τα δικά τους. Γενικά το αεροπλάνο ήταν πολύ υψηλού επιπέδου.

Η απώλεια στήριξης στο Zero εμφανιζόταν στα 55 μίλια ενώ η αντίστοιχη απώλεια στο θεωρητικά καλλίτερο αντίστοιχο αμερικανικό P51 Mustang στα 80 μίλια.

Όπως καταλαβαίνουμε το αεροπλάνο ήταν αξεπέραστο σε κατάσταση ελιγμών σε κλειστή αερομαχία και μόνο όταν εκμεταλλεύονταν τις αδυναμίες του οι αμερικανοί πιλότοι μπορούσαν να το καταρρίψουν.

Η κυριότερη αδυναμία του Zero ήταν ουσιαστικά η έξυπνη επινόηση πτωχού μίγματος που σε βαθιά βύθιση έσβηνε τον κινητήρα και οι ιάπωνες πιλότοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το αντίπαλο αεροσκάφος σε βύθιση. Αν δε τους επιτίθεντο από πολύ υψηλά δεν μπορούσαν να ξεφύγουν με βαθιά βύθιση.

Κάπως έτσι άλλαξε η κατάσταση του μετώπου και από τις αρχές του 1944 οι αμερικανοί είχαν και κατάλληλα αεροπλάνα όπως και αντίστοιχη τεχνική για να αντιμετωπίσουν τον λεγόμενο Ιαπωνικό διάβολο.

Από το 1945 και μέχρι το τέλος του πολέμου το άξιο και όμορφο αυτό αεροπλάνο έπαιξε την τελευταία τραγική πράξη του δράματος του πολέμου, λόγω της μεγάλης αυτονομίας του, να φορτώνεται με εκρηκτικά σε ταξίδι άνευ επιστροφής και να πέφτει φλεγόμενο επάνω στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα.

Δημήτρης Τζανής