JU87 Stukas

Ήδη έχουν περάσει πολλά χρόνια από την λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου και η ιστορία που έγραψαν οι νικητές αρχίζει να αποκαλύπτεται σιγά - σιγά γεγονότα που επιμελώς αποκρύφτηκαν από τους συγγραφείς των νικητών, δηλαδή των Αγγλοαμερικανών και τα film του Hollywood που πάντα οι καλοί αμερικανοί νικούν τους κακούς γερμανούς.

Τα ονόματα Adolf Galland και Hans Ulrich Rudel τα ακούσαμε τα τελευταία χρόνια και μάθαμε για αυτούς τους τιτάνες των αιθέρων που δεν μπορούν να συγκριθούν με τους αμερικανούς πιλότους, λόγω της πολύς μεγάλης και επίπονης σκληρής εκπαίδευσης που τους επέβαλε το ναζιστικό καθεστώς. Παρόλα αυτά πολύ αμερικανοί πιλότοι διακρίθηκαν σε γενναιότητα και σε ικανότητες.

Ο Galland δεν άδειαζε την φυσιγγιοθήκη του αεροπλάνου του για να τρυπήσει το rudder του αντιπάλου του και να καταγραφεί σαν πτώση όπως έκαναν οι αμερικανοί, του έφτανε μια ριπή από 4-5 βλήματα και το εχθρικό αεροσκάφος καίρια πληγωμένο, τυλιγμένο στις φλόγες έπεφτε σαν βαρίδι στο έδαφος.

Ο δε Rudel, ο πιο επιφανής πιλότος της Luftwaffe, τιμημένος από τον ίδιο τον Χίτλερ με το ανώτερο παράσημο του Ράιχ τον χρυσό σταυρό των ιπποτών με χρυσά φύλλα δρυός μετά ξιφών και αδαμάντων που το πήραν ελάχιστοι Γερμανοί νομίζω κάτω από δέκα.

Ο συγκεκριμένος αεροπόρος είναι ο μοναδικός επικηρυγμένος από τον σοβιετικό στρατό ως ο μεγαλύτερος καταστροφέας αρμάτων στο ανατολικό μέτωπο. Το μοναδικό αεροπλάνο που χρησιμοποιούσε ο Rudel ήταν το Stuka JU87 και αυτό το αεροπλάνο θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε όσο μπορούμε απλά και κατανοητά φυσικά.

Η ονομασία Stuka προέρχεται από την σύντμηση της λέξης Sturzkampfflugzeug (βομβαρδιστικό καθέτου εφορμήσεως). Σχεδιάστηκε το 1936 και μέχρι το 1939 ήταν ήδη σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.

Ο φόβος και ο τρόμος ήταν μια παθητική σειρήνα που λειτουργούσε με την ταχύτητα ροής του αέρα. Όμως επειδή δημιουργούσε οπισθέλκουσα την είχαν μερικά σκάφη από το σμήνος.

Ο εξοπλισμός του για την κάθετη εφόρμηση ήταν μοναδικός και πρωτοποριακός για την εποχή του.
Αξίζει να σημειώσουμε πως μετά την ρίψη των βομβών από την σημαντική ελάφρωση του αεροσκάφους και κατόπιν στην απότομη άνοδο, ο πιλότος δεχόταν μια πίεση των 7g με αποτέλεσμα να χάνει τις αισθήσεις του.

Στην φάση αυτή στο αεροσκάφος ενεργοποιείτο ένας αυτόματος μηχανισμός που το ανέβαζε σε ένα συγκεκριμένο ύψος και το οριζοντίωνε μέχρι ο πιλότος να αναλάβει και πάλι.
Η σταθερότητα του αεροσκάφους κατά την φάση της κάθετης εφόρμησης ήταν υποδειγματική και ο πιλότος μπορούσε να σκοπεύσει με πολύ μεγάλη ακρίβεια και για τον λόγο αυτόν ο στόχος τους ήταν σχεδόν πάντα καταδικασμένος.

Το JU87G είχε κάτω από τα φτερά δύο κανόνια των 37 χιλιοστών με εκρηκτική γόμωση.
Με ένα τέτοιο αεροσκάφος ο RUDEL τίναζε τα ρώσικα Τ34 άρματα με την άνεση που τον χαρακτήριζε φθάνοντας τα 11 μια φορά σε μια μόνο έξοδο του.

Από τα στοιχεία του αεροσκάφους βλέπουμε πως είχε πολύ μεγάλη πτερυγική επιφάνεια. Αυτός είναι και ο λόγος της χαμηλής του ταχύτητας 450 χμ ώρα. Δεν είχε επιπλέον ανασυρόμενο σύστημα τροχών και αυτό χειροτέρευε την κατάσταση.
Για τον λόγο αυτόν σχεδόν πάντα συνοδεύονταν από καταδιωκτικά BF 109 και αργότερα από FW190.

Το αεροσκάφος αυτό κατασκευάστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου, παρόλο που υπερκεράστηκε από άλλα καλλίτερα όπως το JU88 σε 6000 κομμάτια σε όλες του τις εκδόσεις.

Ο κινητήρας του JUMO 211 ήταν ένα καλλιτέχνημα μηχανολογικό.
Ανεστραμμένος V 12 στις 60 μοίρες για ελαχιστοποίηση του χώρου, 35 λίτρων χωρητικότητα και με δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής.

Δυο βαλβίδες εισόδου και μια εξόδου και με ένα έξυπνο σύστημα έκχυσης καυσίμου το γνωστό μας injection.
Από την κάθε πλευρά του κινητήρα υπήρχε ένα turbocharger διπλής ταχύτητας και αυτό για να αποδίδει στα διάφορα ύψη.

Οι ρυθμίσεις μείγματος αέρος καυσίμου και πολλές άλλες ήταν αυτόματες και ο πιλότος δεν απασχολείτο με αυτές παρά μόνο με την πτήση.

Αντίθετα με τα ρωσικά αεροσκάφη που είχαν και μέχρι οκτώ μοχλούς για τις διάφορες ρυθμίσεις του κινητήρα.

Πρωτοποριακό ήταν και το σύστημα της ψύξης του κινητήρα με αιθυλική γλυκόλη υπό πίεση. Έτσι το σημείο βρασμού της ήταν άσχετο με το ύψος πτήσης.

Ο μοναδικός λόγος της ήττας της Luftwaffe, είναι η τεράστια παραγωγή αεροπλάνων από την σοβιετική ένωση, 110.000 διαφόρων τύπων και της αμερικανικής αεροπορικής βιομηχανίας, όπως και η δραματική μείωση της γερμανικής αεροπορικής παραγωγής με τον συνεχή βομβαρδισμό από τους Αγγλοαμερικανούς των εργοστασίων.
Με αυτόν τον τρόπο έχασαν τον εναέριο έλεγχο, γιατί όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, η αεροπορική υπεροχή είναι αυτή που καθορίζει καταλυτικά την υπεροχή και στις χερσαίες και στις ναυτικές δυνάμεις.

Μέσα σε 15 λεπτά ο Ιαπωνικός ναυτικός στόλος στο Midway έχασε πέντε αεροπλανοφόρα από τα βομβαρδιστικά των αμερικανών βάζοντας τελεία και παύλα στην Ιαπωνική ναυτική κυριαρχία στον ειρηνικό ωκεανό.

Αν η Luftwaffe δεν έχανε τον εναέριο έλεγχο στην Ευρώπη, ο ρους του πολέμου σίγουρα θα ήτο διαφορετικός.

Δημήτρης Τζανής